Fot. Paweł Wojciechowski
Teksty Shakespeare’a są jak negatyw, który zanurzony w ciemni w roztworze wywoływacza ujawnia zapisany na nim rzeczywisty obraz. Ta dramaturgia zaczyna brzmieć dopiero w zderzeniu z konkretnymi czasem, przestrzenią i aktorami. Staje się wówczas bezwzględnym lustrem podstawionym rzeczywistości. Lustrem – nie zaś samą rzeczywistością. Shakespeare w czasach stanu wojennego pobrzmiewał protestami robotników i przemocą władzy. Shakespeare z okresu transformacji ustrojowej przepełniony był niepokojem i rozczarowaniem. Wiadomo było, że nie wszystko się udało. Władzę objęła nowa klasa polityczna, która w wewnętrznych przepychankach i w nowobogackich przyjemnościach roztrwoniła kapitał społeczny. Jaki jest Shakespeare nam współczesny: kiedy patriarchalne społeczeństwo chwieje się w posadach, choć walczy zaciekle o swój prymat; kobiety odważnie upominają się o swoje prawa, a za oknem szaleje zaraza?
Shakespeare jest metateatralny. Jego teksty są zawsze, niezależnie od podejmowanych tematów, opowieścią o samym teatrze: o jego kondycji oraz społecznych, politycznych i ekonomicznych uwarunkowaniach. To teatr w teatrze. Teatr w swojej pełni. Komentujący sam siebie, bawiący się konwencjami. Teatr, który wydaje się błazenadą, nic nieznaczącym gestem, choć jest znaczącym głosem w sprawie. Można go nie słuchać, ale można go przemyśleć. To teatr do zabawy i do myślenia.
Spektakl został laureatem nagrody dziennikarzy podczas 26. Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku.
Partnerem obchodów jubileuszu 125-lecia Teatru Zagłębia jest PKO Bank Polski.
