Ślub

Witold Gombrowicz

fot. Piotr Lis

 

Wyśniony powrót Henryka do domu ma przynieść pojednanie. Jest jednak inaczej, powrót syna do domu wywraca do góry nogami porządek w rodzinie. „Ślub” to opowieść inicjacyjna, w której syn detronizuje ojca, by sam udzielić sobie ślubu. Groteskowy dramat o zmianie porządku i naszych przyzwyczajeń, w który wplata się dyskusja o współczesnym modelu rodziny.

Gombrowicz zaczął tworzyć „Ślub” już w Argentynie, po wielu latach niepisania po polsku. Na rodzinę (swoją?) patrzył więc jakby przez sen i z pewnego oddalenia. Po trudnym procesie tłumaczenia na hiszpański „Ferdydurke”, nie chciał wracać do prozy. Postawił na dramat. Do zagadnienia podszedł po swojemu: „usiłowałem zagospodarować moją niepowagę i podchodziłem do mej anarchii z zimną premedytacją producenta”. Zamierzał stworzyć dzieło genialne. Czy raczej: genialność parodiujące, bo: „czyż jednak parodiując genialność nie dałoby się przemycić odrobinę własnej genialności?”.

 

Spektakl brał udział w VI edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”.

 

Obsada

Twórcy

Radosław Rychcik

Reżyser teatralny, urodzony w 1981 roku, pochodzi z Działdowa. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserii w PWST w Krakowie. Debiutował w Starym Teatrze w Krakowie spektaklem Forma przetrwalnikowa. Potem zrobił Versus. W gęstwinie miast Brechta, zrealizowany w 2008 roku w Teatrze Nowym w Krakowie. W 2009 roku w Teatrze Dramatycznym im. Gustawa Holoubka w Warszawie wyreżyserował świetnie przyjęte Fragmenty dyskursu miłosnego Barthes’a. Kolejny spektakl Rychcika, Samotność pól bawełnianych Bernarda-Marii Koltèsa (Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, 2009), odniósł sukces zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Madame Bovary Gustawa Flauberta w jego interpretacji (Teatr Dramatyczny w Warszawie) była histerycznie wykrzykiwaną operą o nienasyceniu. W Hamlecie zrealizowanym w Kielcach, uznanym za najlepsze szekspirowskie przedstawienie sezonu 2010/2011, narcystyczny i infantylny bohater mścił się na rodzinie nie w imieniu ojca, ale własnym, przywołując dzieciństwo bez rodzicielskiej miłości i tresurę zamiast wychowania. W Teatrze Nowym im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu zrealizował cieszących się uznaniem publiczności na całym świecie Dwunastu gniewnych ludzi (2012) oraz Dziady (2014). Ostatnie jego realizacje to Wielkie przemówienia (2015) na PPA, Utalentowany Pan Ripley (2015), Ripley pod ziemią (2016), Kartoteka rozrzucona (2018) w Teatrze Studio w Warszawie i Wesele (2016) w Teatrze Śląskim w Katowicach oraz Imię róży (2019) w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. Pracował również jako reżyser w USA, Brazylii i we Włoszech. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in. Lauru Konrada za reżyserię Łyska z pokładu Idy (Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu) na XIII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach (2011), Paszportu Polityki (2014) za poznańskie Dziady i nagrody indywidualnej za reżyserię tarnowskiego spektaklu Grażyna w konkursie MKiDN Klasyka Żywa (2015).

 

Michał Lis, Piotr Lis

Dwóch braci, dwóch muzyków, 2/3 zespołu TNBC. Odpowiedzialni za muzykę do spektakli w reżyserii Radosława Rychcika, takich jak: Dziady oraz Dwunastu gniewnych ludzi (Teatr Nowy w Poznaniu), Wyzwolenie (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie), Samotność Pól Bawełnianych, Niebezpieczne związki oraz Hamlet (Teatr im. S. Żeromskiego w Kielcach), Diabeł (Teatr Współczesny w Szczecinie), Utalentowany pan Ripley oraz Ripley pod ziemią (Teatr Studio Warszawa), Wesele (Teatr Śląski w Katowicach), Aalst (Salon İKSV, Stambuł i Teatr Powszechny, Warszawa), As Criadas (SESC Santana, São Paulo) i wiele innych. Współpracowali również przy spektaklu Męczennicy (TR Warszawa) w reżyserii Grzegorza Jarzyny, oraz Wiera Gran (Teatr Żydowski w Warszawie) w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego. Razem z zespołem zagrali na żywo w spektaklach Samotność Pól Bawełnianych, Powstanie (Muzeum Powstania Warszawskiego i Teatr Dramatyczny w Warszawie) oraz Wielkie Przemówienia (Teatr Capitol we Wrocławiu). W 2014 roku TNBC wydali debiutujący album, obecnie tworzą materiał na drugi. Można było ich usłyszeć na koncertach w Polsce, Niemczech, Francji czy Stanach Zjednoczonych oraz na największych festiwalach w Polsce, takich jak: Opener czy Live Festival. Uwielbiają dobrego Rock’N’Rolla, stare analogowe instrumenty, ale również współczesne instrumentarium cyfrowe i muzykę elektroniczną, co można usłyszeć w dźwiękach, jakie tworzą. Oprócz muzyki zajmują się również multimediami w spektaklach Radka Rychcika, takimi jak sesje promocyjne, video projekcje czy teasery spektakli. W wolnym czasie razem ze swoim tatą współtworzą audycję muzyczną Lisia Nora.

 

Jakub Lewandowski

Stypendysta Centre Chorégraphique Mathilde Monnier National de Montpellier we Francji. Absolwent Pedagogiki Artystycznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2010 roku uhonorowany przez Marszałka Województwa Śląskiego Nagrodą Artystyczną dla Młodych Twórców. W 2011 roku został laureatem Stypendium Artystycznego w Dziedzinie Kultury Województwa Śląskiego. Czterokrotnie nominowany do Nagrody Artystycznej Złota Maska. Laureat tej nagrody w 2011 roku za choreografię do spektaklu Hotel Nowy Świat w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Spektakl ten ­– bez słów i oparty na ruchu – został wystawiony także w Teatro a Corte Torino we Włoszech, gdzie odniósł ogromny sukces. W 2015 roku spektakl Cyrulik Sewilski Gioacchino Rossini w Teatrze Wielkim, do którego stworzył choreografię, otrzymał nagrodę Złotej Maski za najlepszy spektakl roku. W 2017 roku autorski spektakl pt. Melancholia otrzymał główną nagrodę za najlepszą choreografię podczas festiwalu Warsaw Zawirowania Dance w Warszawie. Ten sam spektakl w 2018 roku otrzymał również główną nagrodę za najlepszy spektakl na Międzynarodowym Festiwalu Solo Duo w Budapeszcie, na Festiwalu 3…2…1… Taniec! 2018 w Krakowie oraz został finalistą The Solo Dance Contest 2018 w Gdańsku. Spektakl pt. Rozkosz, którego premiera odbyła się w Teatrze Rozbark w Bytomiu, został zaprezentowany na Polskiej Platformie Tańca w Gdańsku 2019. Na stałe współpracuje z takimi reżyserami jak Radosław Rychcik, Magdalena Piekorz, Nikołaj Kolada, Monika Strzępka, Robert Talarczyk, Magdalena Drab. Autor choreografii do kilkudziesięciu spektakli w operach i teatrach dramatycznych w Polsce i za granicą.

 

Łukasz Błażejewski

Scenograf, malarz, performer. Ukończył Wydział Architektury Wnętrz i Wzornictwa na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, studia doktoranckie na kierunku scenografia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz studium podyplomowe na kierunku Creative Coding na SWPS w Warszawie. Odbył staże w Institut d’Arts Visuels w Orleanie i w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu. Wyróżniony stypendium Urzędu Miasta Wrocławia, wielokrotny stypendysta Prezydenta Miasta Głogowa, laureat nagrody za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury przyznanej przez Radę Miejską w Kielcach. Twórca scenografii i kostiumów do około siedemdziesięciu spektakli teatralnych w całej Polsce. Projektuje również scenografie do wystaw, w których nierzadko sam bierze udział jako twórca wizualny, m.in. w Muzeum Miejskim w Tychach, Muzeum Śląskim w Katowicach, byłym kinie Światowid w Nowej Hucie w Krakowie, Cité internationale des arts w Paryżu. Na stałe współpracuje ze Stowarzyszeniem Teatr Nowy w Krakowie jako Dyrektor Kreatywny. Od lat działa pod pseudonimem Prince Negatif jako performer, np. wykonując performance Identyti (2012) w ramach polsko-niemieckiej wystawy zbiorowej organizowanej przez Fundację Transporter Kultury w magazynach PKP w Krakowie, performance Wyłącz komputer. Zaufaj zmysłom (2013) podczas otwarcia zbiorowej polsko-niemieckiej wystawy Betreten verboten w Quelle Nürnberg w Norymberdze, performance Wielki Wóz (2014) podczas otwarcia wystawy REST-ART-WORK w krakowską Noc Muzeów w Hali Elektrowni Miejskiej w Krakowie, performance Ceci n’est pas un corps (2015) w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, performance Where Is Your Temple? (2016) w ramach polsko-niemieckiego Biennale Sztuki Cube w budynku dawnej szkoły żeńskiej w Krakowie, performance muzycznym Sławomira Kupczaka Nie Wiem (2017) w ramach Warszawskiej Jesieni w Parku Rzeźby w Królikarni (współudział), performance Przytul mnie (2018) w ramach Krakers 2018 Cracow Gallery Weekend w Teatrze Nowym Proxima. Reżyser spektakli performatywnych m.in. Crash. Kolekcja zderzeń (2017) czy Ożywianie snu (2019) z muzyką improwizowaną na żywo w ramach 8. edycji Krakowskiej Nocy Poezji w Teatrze Nowym Proxima. Entuzjasta nowych technologii.

Recenzje

Życie jest (koszmarnym) snem…” – Magdalena Mikrut-Majeranek, Teatrologia.pl

Życie w świecie konwencji” – Michał Centkowski, Newsweek.pl

Nieustający niepokój” – Wiola Imiolczyk, Nowa Siła Krytyczna

Ślub” – Przemek Gulda, www.instagram.com/guldapoleca

Powroty, powroty…” – Magdalena Figzał-Janikowska, teatralny.pl

Gra w szachy” – Aneta Głowacka, teatr-pismo.pl

Zwykły 'Ślub’” – Zenon Butkiewicz, e-teatr.pl

 

Video